|
Ik ben nu zo'n 15 jaar bezig met het maken van keramische beelden. Ik ben gestart met realistische portretten; koppen. Al snel werd mijn werk gestileerder en stapte ik (op één opdracht na) af van het maken van bestaande personen. Mijn werk werd eenvoudiger van vorm en (naar mijn idee) onnodige details bleven al snel achterwegen. Weer wat later ben ik ook begonnen met het maken van torso's. Ondank mijn voorliefde voor het mysterieuze en het zogezegd versimpelen van mijn werk, waren de eerste paar torso's nog gevormd naar de realiteit. Op zich is dat ook de goede volgorde; toen ik wist dat ik een lichaam goed kon weergeven, kon ik door naar het stileren ervan. Ik kwam er rond 2014 achter dat het wat vreemd was koppen (zonder lijf) naast torso's (zonder kop) neer te zetten tijdens exposities. Deze kunstwerken gaan in een dergelijke setting onderling iets aan. Ik besloot daarna of koppen, of torso's te exposeren, maar niet meer door elkaar. Ik wilde wel completere beelden maken, maar wat mij nog tegenhield was de angst dat het teveel een 'etalagepop' uitstraling zou krijgen. Ik heb op een gegeven moment een maskerachtig hoofd op een lichaam geplaatst (zie foto hieronder). De uitstraling van dit gecombineerde werk sprak me zeker aan. Het duurde nog wel even voordat ik er één beeld in kon zien. Toen dat zover was, heb ik dit doorgezet en maakte een reeks beelden waar ik nog steeds zeer tevreden over ben. 
0 Comments
In mijn tijd als 'kunstenaar' (of 'beeldhouwer' wat ik liever zeg) heb ik heel wat bijzondere mensen uit het vak ontmoet, met hun bijbehorende mening. Een mening die ik meermaals hoorde was dat een kunstwerk op een losse manier gemaakt moet zijn, en daardoor dus automatisch het meest 'authentiek' genoemd kan worden. Dit vastgeroeste idee (want hoe los is dat?) zat me wat dwars. Bovendien hou ik ook van gladde, strak gevormde beelden. Ik heb zeker ook veel robuust vormgegeven beelden gemaakt. Maar het is voor mij in ieder geval geen regel dit te doen. Het is waar het werk op het moment van maken om vraagt. Dit kunstwerk hieronder is mijn meest gladde beeld ooit. Jaren geleden leerde ik dat 'mooi' in de kunst een nietszeggende term is. Daar moest ik zachtst gezegd even aan wennen... Mijn reactie erop was het meest lelijke maken dat ik me toen kon voorstellen. Als voorbeeld nam ik de diepzeevis met als Latijnse naam Psychrolutes marcidus, oftewel de van memes bekende blobfish (Deze vis wordt trouwens pas lelijk als ie door mensen omhoog wordt gevist, vanwege het verschil in druk). Reacties op dit antropomorfe beeld liepen uiteen van 'grappig beeld', maar het is zelfs als 'aandoenlijk' omschreven. Alleen kinderen heb ik eerlijk horen zeggen dat ze het lelijk vonden.  Dit beeld is een reactie op de bolle jolige dikke gekleurde vrouw-beeldjes die ik op kunstmarkten meermaals tegenkwam. Ik denk; ik maak een realistischere versie ervan. Ik had een model, in digitale vorm; de vlogger UrsulaTV. vandaar de titel "Lila Sula".  |
Blog archief:
December 2024
|
RSS-feed
